In 2007 probeerde ik antwoorden te vinden op vragen van mijn vader over zijn ziektebehandeling. Ik deed dat op mijn eigen manier, met de logica en mindset van de engineer die ik ben; een elektronicus, IT-architect, en gewend om complexe systemen te analyseren. Wat ik vond kwam niet allemaal logisch over. Maar via de nalatenschap van reumatoloog Dr. Thomas Brown (MD) vond ik Prof. Trevor Marshall (PhD) en zijn moleculaire onderzoek. En daarmee ook zijn inzichten in de werking van vitamine D.

Ik kon me niet voorstellen dat vitamine D een grote vergissing zou zijn. Of misschien wel “the biggest mistake Medicine has ever made” zoals Trevor schreef, en besloot mijn eigen onderzoek te doen. Al snel moest ik tot de conclusie komen dat, van alle wetenschappelijke publicaties die ik kon bemachtigen en volledig kon lezen, er geen enkele aantoonde dat Marshall ernaast zat. Integendeel, de data in al die papers ondersteunden zijn standpunt.

Complexe systemen worden gebouwd rondom principes die zorgen voor stabiliteit, veerkracht en weerbaarheid. Ze zitten vol met teruggekoppelde regelsystemen, ingebouwde redundantie en herstelmechanismes. Ook het menselijk organisme lijkt fysiologisch zo in elkaar te steken, met allerlei regelingen en terugkoppelingen, via enzymen, co-enzymen, hormonen en pro-hormonen.

Voor een IT-er zijn de design-principes heel herkenbaar. Een gedistribueerd systeem in de cloud gebruikt bijvoorbeeld pods en containers om efficiënt te kunnen schalen, waarbij de containers zich gedragen als kleine servertjes die zelfstandig opereren in een georkestreerd groter geheel. In het menselijk organisme zijn het de weefsels met de cellen, waarbij de cellen zelfstandig, lokaal en autonoom in de eigen behoeftes voorzien.

Chronische en/of ouderdomsziektes lijken ons uiteindelijk allemaal te treffen. Daarom vind ik het belangrijk dat daar op een correcte manier wetenschappelijk onderzoek naar wordt gedaan, zonder verstrengelde belangen. Trevor Marshall was destijds een buitenstaander die Open Source software en Linux computers gebruikte voor moleculaire modellering, om zo op een nauwkeurige manier zichtbaar te maken wat er op dat moleculaire niveau in onze cellen gebeurt. Zijn presentatie aan de FDA uit 2006 vond ik erg indrukwekkend.

In 2008 sloot ik me aan bij zijn non-profit organisatie en heb sindsdien alle jaren op allerlei manieren bijgedragen. Zo was ik bijvoorbeeld medeoprichter en vicevoorzitter van de Europese zusterorganisatie (2010-2015) waarmee we geregeld internationale bijeenkomsten organiseerden, zoals je hieronder kunt zien.

Ron van den Dungen